HF یک سندرم بالینی پیچیده با علائم و نشانه هایی است که از هرگونه اختلال ساختاری یا عملکردی پر شدن بطن یا پمپاژ خون ناشی می شود. طبق تعریف کلاسیک نارسایی قلب عبارت است از عدم توانایی قلب در تأمین خون کافی برای بدن. در حال حاضر از این تعریف صرفا می توان برای مراحل پیشرفته نارسایی قلب یا شوک استفاده نمود. امروزه نارسایی قلب طیف بسیار گسترده ای از تغییرات ساختاری Structural، یا عملکردی Functional را شامل می شود که در آن قلب بصورت کلی از عملکرد نرمال خود فاصله گرفته است و نارسایی قلب صرفا در داشتن علایم نارسایی قلبی خلاصه نمی شود. 

در تعریف جدید حتی افرادی که در حال حاضر از نظر ساختار و عملکرد قلب، نرمال هستند ولی در معرض آسیب قلبی در آینده قرار دارند هم در گروه افراد با نارسایی قلبی تقسیم بندی می شوند «Stage A». 

HF Stages

یک روش برای گروه بندی نارسایی قلب و آشنایی با مراحل آن عبارت است از Staging آن. این تقسیم بندی که توسط AHH/ACC صورت گرفته است، افراد با نارسایی قلبی را در ۴ گروه قرار می دهد.

گروه A: افراد بدون علایم و بدون اختلال ساختمانی قلب ولی در معرض خطر نارسایی قلبی

گروه B: افراد بدون علامت ولی با اختلال ساختمانی قلب. 

گروه C: افرادی که در حال حاضر یا در گذشته علامتدار شده اند.

و گروه D که شامل بیمارانی می شود که علایم مکرر یا دایمی دارند و کیفیت زندگی آنها تحت تأثیر نارسایی قلب قرار دارد.

در مورد گروه C چند نکته قابل ذکر است:

۱- افرادی که یکبار به دلیل نارسایی قلبی علامتدار شده اند، همواره در گروه C قرار می گیرند، حتّی اگر علایم آنها بهبودی پیدا کرده باشد و در حال حاضر بی علامت باشند. 

۲- گروه C شامل ۴ زیر‌گروه است. طبق شکل زیر بیماران این گروه را می توان به ۴ شکل مختلف توصیف کرد:

- افرادی که برای اوّلین بار به دلیل نارسایی قلب علامتدار شده اند: New onset یا De Novo

- گروه افراد در Remission. این بیماران در حال حاضر علایم ندارند.

- گروه بیماران با ادامه علایم که با درمان بهبود کال پیدا نمی کنند، Persistent HF

- و گروه ۴ افرادی که علایم رو به پیشرفت دارند: Worsening HF.

براساس LVEF

عملکرد قلب براساس اکوکاردیوگرافی به روشهای مختلفی سنجیده می شود که معوف ترین و پرکاربردترین آنها LVEF, Ejection Fraction است. EF اگرچه یک معیار نسبتاً ساده و قابل تکرار برای بررسی عملکرد قلب است ولی شاید نتواند تمام معیارهای یک اندکس ایده ال را پر نماید. با اینحال به دلیل اینکه اغلب مطالعات انجام شده برپایه LVEF استوار هستند و مقیاس خوبی از اثرات مقادیر مختلف آن بر سورویوال در دسترس است، شاید بتوان بازهم آن را معیار خوبی برای تقسیم بندی نارسایی قلبی دانست.

گروه بندی بیماران براساس LVEF

نکته مهم در مورد گروهی از بیماران است که قبلا EF کمتر یا مساوی ۴۰ درصد داشته اند و در گروه نارسایی سیستولی یا HFrEF قرار گرفته بودند و الان به دلیل درمان EF آنها به بالای ۴۰ درصد رسیده است. این گروه از افراد در گروه های HFpEF یا HFmrEF قرار نمی گیرند و از اصطلاح Improved EF یا گروه HFimpEF استفاده خواهیم کرد.

جدول تغییرات LVEF در طول درمان


HF Diagnosis

بررسی افراد با علایم دال بر نارسایی قلب با گرفتن شرح حال، معاینه بالینی و ارزیابی های آزمایشگاهی صورت می گیرد. لازم به ذکر است که:

تشخیص نارسایی قلب در مرحله اوّل، یک تشخیص بالینی است و بررسی های آزمایشگاهی و اکوکاردیوگرافی صرفا برای تعیین نوع و شدّت بیماری و تعیین نوع درمان و سیر پاسخ به درمان انجام می شوند.

در گروه افرادی که EF کمتر یا برابر با ۴۰ درصد دارند، تشخیص بالینی احتیاج به اقدام دیگری برای تأیید ندارد. در حال حاضر دو گروه بعدی یعنی افراد با EF بیشتر از ۴۰ درصد لازم است:

۱- بیماری توجیه کننده علایم دیگری مانند بیماری ریوی، کم خونی، بیماریهای داخلی و بیماری قلبی نداشته باشند. 

۲- لازم است معیارهای افزایش فشارهای پرشدگی قلب چه بصورت آزمایشگاهی یا بصورت یافته‌های اکوکاردیوگرافی، وجود داشته باشند.

برای این منظور از دو گروه معیارهای استاندارد شده می توان استفاده نمود. معیارهای اول به نام H2FPEF نام دارند.

افراد در مجموع از ۶ معیار، ۹ امتیاز قابل محاسبه دارند. افزایش هر امتیاز، احتمال HFpEF را دو برابر می کند. افراد با امتیاز زیر ۲ و بالای ۶ ، مشخص است و بیماری در اینها به ترتیب، غیر‌محتمل و قطعی است. افراد با اسکور از ۳ تا ۵ لازم است نتایج بررسی های آزمایشگاهی مانند NP و تروپونین ، کت راست و چپ و بررسی های دیگری را انجام دهند.

معیار دوم که توسط انجمن قلب اروپا پیشنهاد شده است و تا حدودی پیچیده و مفصل است، معیار HFA-PEFF نام دارد. در این معیار بیماران در ۴ مرحله مورد بررسی قرار می گیرند.